Mama Mind
 
Hulp bij Bevallingsangst


Hulp bij Negatieve Bevalervaring


Bevallen, ook voor jou

Bevallen, er wordt zoveel over geschreven. Het ene verhaal is nog erger dan het anderen. Zo kan het lijken alsof bevallen horror is en alsof iedereen een negatieve bevalervaring heeft gehad.


Om dit te doorbreken wordt hier met regelmaat een positief bevalverhaal geplaatst. Had jij ook een positieve bevalling en wil je jouw bevallingsverhaal met andere (aanstaande) moeders delen? Stuur mij dan een mail met jouw verhaal: aafke@mamamind.nl. Dit kan ook anoniem!


Het bevalverhaal van...

Lianne (33 jr), 3e kindje.


De kinderen spelen in de tuin, ik klets wat met de buurman. Ik wil niks laten merken, maar mijn gedachten dwalen af. Wat voel ik? Buikpijn, dat zeker. Zijn het weeën? Nee hè. Niet nu. Ik ga over een half uur bij mijn ouders eten. Eten. De gedachte alleen al maakt me ineens misselijk. Terwijl ik juist zo’n zin had in het etentje. “Mam, ik kijk het nog even een half uurtje aan, oké?” zeg ik zo rustig mogelijk aan de telefoon.


Vorige keer ben ik snel bevallen, onze zoon was er binnen een half uur. De weeën bleken al begonnen toen ik het nog niet eens door had. Ik heb mezelf beloofd om  dit keer sneller aan de bel te trekken. Al twijfel ik nu wel of het écht begonnen is. Ik bel mijn partner. “Wil je dat ik naar huis kom?” vraagt hij aan de telefoon. Ik weet het niet zeker. Blijf nog maar even daar. Ik bel wel als ik zekerder ben.


Door mijn vorige  bevallingen wil ik niet te laat zijn. Ondanks mijn onzekerheid bel ik dus toch maar de verloskundige. Aan de telefoon probeer ik mijn buikpijngevoel uit te leggen. “Kom maar hierheen hoor,” zegt de verloskundige, “dan kijken we wel even.”


Mijn partner komt thuis en de kinderen gaan met mijn moeder mee. Mijn dochter weet zeker dat de baby komt, dat fluistert ze mij nog even in mijn oor.


De twijfel ebt steeds meer weg. Heftige krampen afgewisseld met rust.  In het ziekenhuis grijp ik een balustrade. Even stoppen met lopen, ik heb een wee. Een échte. Na een kwartiertje aan de monitor is het voor de verloskundige ook duidelijk: de bevalling is begonnen. We mogen naar een verloskamer. Terwijl ik mijn haren nog even goed doe, zegt ze: “Wees niet teleurgesteld als je dadelijk amper ontsluiting hebt.” Ze vindt dat ik nog erg soepel beweeg.


Zou het dan toch niks zijn? Maar als ze de controle uitvoert, verandert haar gezichtsuitdrukking: “Je zit al op acht centimeter!” Ze wil meteen mijn vliezen breken. Dit gaat wel heel snel!


Bedje, spulletjes; alles wordt klaargelegd. Vlug, maar gecontroleerd en gefocust, dat geeft een fijn gevoel.. “Wil je je baby zelf aanpakken?” wordt er gevraagd. Ja graag, Ik voel me goed. Dit mijn kans! “Oké, dan ga ik nu je vliezen breken.” Het vruchtwater stroomt naar buiten. Ik verwachtte een raar gevoel, maar het is juist heel fijn. De druk is van de ketel. Oef, maar die weeën! Ze zijn direct veel heftiger! Concentreren. Tanden op elkaar. Pauze. Lucht pakken. Volgende wee. Het gaat echt snel nu.


De pijn kan ik mij niet meer herinneren van de vorige keer. Ik mag al persen! Ze zakt razendsnel. Een paar keer persen. Het hoofdje is er al uit. Nog één wee. Het gaat vanzelf. De laatste keer persen.  “Daar komt ze!” roept mijn partner enthousiast. Ik buig naar voren en kan haar zelf aanpakken. Ze schreeuwt direct alles bij elkaar. Wat een heerlijk geluid. Tranen over onze wangen. Lieve baby, wat ging dit snel. Je bent zo welkom in ons gezin.’

 
 
 
E-mailen
Bellen
Instagram